nur

is. <ər.>

1. Aydınlıq, işıq. Günəşin nuru ətrafı işıqlandırmışdır. – Yaz mövsümü endikcə səmadan yerə axşam; Gün nuru verir dağlara min rəngi-dilara. A. S.. Çıxdı günəş, doldu cahan nur ilə; Cütçü sürür tarlada cüt şur ilə. M. Ə. S.. Göy üzü damardamar; Göydən yerə nur damar. (Bayatı). Nur almaq – bax nurlanmaq. Nur saçmaq (səpmək, tökmək) – işıq vermək, işıqlatmaq, ziya saçmaq, parlatmaq. Gecəki yağışdan çiçəklərin, yarpaqların uclarından sallanan damlalar . . parıl-parıl parıldayır, ətrafına incə telli nurlar saçırdı. A. Ş.. Göyün altun saçlı qızı nur saçar; İnsanların tutqun könlünü açar. H. C.. Nura boyamaq (qərq etmək) – işıqlandırmaq, işıq saçmaq, parlatmaq, şəfəqləndirmək. Nura boyanmaq (qərq olmaq) – hər tərəf aydınlıq, işıq içərisində olmaq, şəfəq vermək, parlamaq. Çilçıraqlar üstə yanır ağ şamlar; Möhtəşəm sütunlar nura boyanır. S. V.. Günəş çoxdan doğmuş, ətrafı nura qərq eləmişdi. Ə. Vəl..

2. məc. Maarif, aydınlıq, tərəqqi simvolu kimi işlənir. Elm bir nur, cəhl zülmətdir; Cəhl duzəxdir, elm cənnətdir. S. Ə. Ş.. Bir gün eşitdim ki, «Nicat» az qalır yer üzünün cəmi müsəlmanlarının qara qəlblərinə maarif nuru ilə nicat versin. C. M..